Ugovor o zakupu nepokretnosti u trajanju preko jedne godine, plaćanje poreza na imovinu i visina poreske obaveze po osnovu zakupa
Ugovor o zakupu nepokretnosti u trajanju preko jedne godine, plaćanje poreza na imovinu i visina poreske obaveze po osnovu zakupa
„Prema odredbi člana 2. stav 1. Zakona o porezima na imovinu („Sl. glasnik RS“, br. 26/2001, „Sl. list SRJ“, br. 42/2002 – odluka SUS i „Sl. glasnik RS“, br. 80/2002, 80/2002 – dr. zakon, 135/2004, 61/2007 i 5/2009 – dalje: Zakon) porez na imovinu plaća se na sledeća prava na nepokretnosti: pravo svojine (član 2. stav 1. tačka 1) Zakona); pravo stanovanja (član 2. stav 1. tačka 3) Zakona); pravo zakupa stana ili stambene zgrade u skladu sa zakonom kojim je uređeno stanovanje, za period duži od jedne godine ili na neodređeno vreme (član 2. stav 1. tačka 5) Zakona); pravo korišćenja gradskog građevinskog, odnosno javnog građevinskog zemljišta u državnoj svojini, površine preko 10 ari (član 2. stav 1. tačka 6) Zakona).
Nepokretnostima se, u smislu člana 2. stav 1. Zakona, smatraju: zemljište, stambene i poslovne zgrade,, stanovi, poslovne prostorije, garaže, zgrade i prostorije za odmor i rekreaciju i drugi građevinski objekti, odnosno njihovi delovi (član 2. stav 1. Zakona).
U slučaju kad na nepokretnosti postoji neko od prava iz stava 1. tač. 3), 5) i 6) člana 2. Zakona, porez na imovinu plaća se na to pravo, a ne na pravo svojine (član 2. stav 3. Zakona).
Prema odredbi člana 4. st. 1. do 4. Zakona, obveznik poreza na imovinu na prava iz člana 2. Zakona je pravno i fizičko lice koje je imalac tih prava na nepokretnosti koje se nalaze na teritoriji Republike Srbije. Ako više pravnih ili fizičkih lica ostvaruje jedno od prava iz člana 2. Zakona na istoj nepokretnosti, poreski obveznik je svako od njih, srazmerno svom udelu. U slučaju kad je nepokretnost, koju je stekla i koristi javna služba (javno preduzeće, ustanova) i druga organizacija čiji je osnivač Republika Srbija, odnosno preduzeće i druga organizacija ulaganjem državnog kapitala, u državnoj svojini, u skladu sa zakonom kojim se uređuju sredstva u svojini Republike Srbije, poreski obveznik je korisnik nepokretnosti. Kada je imalac prava na nepokretnosti iz člana 2. Zakona nepoznat ili nije određen, obveznik poreza na imovinu je korisnik nepokretnosti.
Prema tome. kada je na stanu ili stambenoj zgradi konstituisano pravo zakupa u skladu sa zakonom kojim je uređeno stanovanje, za period duži od jedne godine ili na neodređeno vreme. porez na imovinu se plaća na pravo zakupa, a poreska obaveza se utvrđuje zakupcu u visini njegove poreske obaveze (a ne u visini koja bi bila utvrđena vlasniku stana ili stambene zgrade da je poreski obveznik). To. dalje, znači da se i pravo na poreski kredit, na poresko oslobođenje.., kada su ispunjeni propisani uslovi, utvrđuje prema zakupcu stana ili stambene zgrade kao poreskom obvezniku.
Kada je na stanu ili stambenoj zgradi konstituisano pravo zakupa u skladu sa zakonom kojim je uređeno stanovanje, za period kraći od jedne godine. porez na imovinu plaća se na pravo službenosti – ako je konstituisano na tom stanu, a ako nije – na pravo svojine.
Obligacionim pravnim poslom zaključenim između vlasnika nepokretnosti i zakupca ne može se menjati Zakonom ustanovljeni obveznik poreza na imovinu. To znači da je, u slučaju kada je između vlasnika nepokretnosti i zakupca zaključen obligacioni pravni posao kojim je zakupac preuzeo obavezu izmirenja obaveze po osnovu poreza na imovinu utvrđenih vlasniku nepokretnosti, kao poreskom obvezniku, poreski obveznik za konkretnu nepokretnost je njen vlasnik (a ne zakupac), te se i visina poreske obaveze utvrđuje poreskom obvezniku (nezavisno od činjenice da li će drugo lice, u ime i za račun poreskog obveznika, tu obavezu izmiriti).
Nadležni organ jedinice lokalne samouprave u svakom konkretnom slučaju kod utvrđivanja poreza na imovinu utvrđuje činjenično stanje, između ostalog, od uticaja na vrstu prava na koje se porez plaća.“
Mišljenje Ministarstva finansija br. 430-03-00337/2009-04 od 15.01.2010. godine
