Kakva je pravna priroda sporazuma u visini preostalog duga
Kakva je pravna priroda sporazuma u visini preostalog duga
Iz obrazloženja:
„Među parničnim strankama nije bilo sporno da su bile u poslovnom odnosu po osnovu usmeno zaključenog Ugovora o poslovnoj saradnji u cilju osposobljavanja poslovnog prostora tuženog u ul. O. br. 28 u B, a radi otvaranja ordinacije, te da je sadržaj sporazuma bio da tužilac uloži u adaptiranje poslovnog prostora tuženog sredstva, a da tuženi uloži sredstva u kupovinu medicinske opreme neophodne za rad ordinacije. Nesporno je takođe da je tužilac izveo građevinske radove na adaptaciji predmetnog poslovnog prostora te da je tuženom iste fakturisao računima br. 178 od 8.9.2006. godine na iznos od 3.393.674,76 dinara kao i da je tuženi reklamirao kvalitet izvedenih radova i fakturisanu cenu istih. Nesporno je među strankama takođe da su 24.2.2010. godine zaključile Sporazum o međusobnim pravima i obavezama radi uređenja međusobnih poslovnih odnosa iz Osnovnog ugovora o poslovnoj saradnji te da su čl. 2. i 3. Sporazuma precizirale visinu preostalog dela duga tuženog i način odnosno dinamiku isplate. Sporno je među strankama bilo da li je tuženi izmirio dugovanja prema tužiocu imajući u vidu Osnovni ugovor o poslovnoj saradnji kao i Sporazum od 24.2.2010. godine.
Pravilno je primenio materijalno pravo prvostepeni sud kada je navedeni sporazum od 24.2.2010. godine smatrao ugovorom o poravnanju prema kome su stranke saglasno konstatovale visinu dugovanja i način izmirenja istog pa je visinu tužiočevog potraživanja utvrdio u iznosu od 900.000,00 dinara koliko je sporazumom i definisano. Utvrđujući da li je navedeno dugovanje tuženog u sporazumno utvrđenoj visini tuženi izmirio prvostepeni sud je cenio priložene dokaze, Ugovor o cesiji od 24.2.2010. godine na iznos od 590.000,00 dinara i dokaze tuženog o postupanju po istom, odnosno isplati sredstava 25.2.2010. i 1.3.2010. godine, zatim Ugovora o cesiji od 23.3.2010. godine kao i dokaza tuženog o postupanju po navedenom ugovoru uplatom 24.3.2010. godine, te ceneći navode tuženog koje i tužilac nije osporavao o izvršenoj kompenzaciji za iznos od 37.713,01 dinar u ime i za račun tužioca sa Privrednim društvom M, prvostepeni sud je utvrdio da je u označenim iznosima tuženi izmirio svoja dugovanja u ukupnom iznosu od 686.713,01 dinar te da je neizmireno ostalo 303.286,99 dinara.“
Presuda Privrednog apelacionog suda, Pž. 10550/2011 od 25.04.2012. godine