Lišenje roditeljskog prava roditelja koji nesavesno vrši prava i dužnosti
Lišenje roditeljskog prava roditelja koji nesavesno vrši prava i dužnosti
Iz obrazloženja:
„Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tuženi imaju dvoje zajedničke dece, maloletnog sina rođenog 27.10.2007. godine i maloletnu ćerku rođenu 2.12.2009. godine. Tuženi su delimično lišeni vršenja roditeljskog prava u odnosu na maloletnog sina presudom Apelacionog suda u N. od 19.10.2011. godine. Centar za socijalni rad Opštine S. je 2.7.2012. godine podneo tužbu radi delimičnog rešenja roditeljskog prava tuženih u odnosu na maloletnu ćerku. U postupku je utvrđeno da je tužena hospitalizovana nekoliko puta na neuropsihijatrijskom odeljenju Opšte bolnice u S. a poslednji put u periodu od 10.5.2012. do 21.5.2012. godine, sa dijagnozom akutna psihoza sa paranoidnim idejama i depresivnim sindromom. Tužena se dana 10.3.2012. godine i 10.5. iste godine telefonom obraćala Policijskoj upravi u S. uz pretnje da će ubiti sebe i dete. Tužena je, kao i tuženi otac deteta, četiri puta pozivana da pristupi veštačenju od strane Instituta za mentalno zdravlje u B. ali se ni ona ni tuženi na ove pozive nisu odazvali. Prema nalazu Instituta za mentalno zdravlje od 13.5.2013. godine, tuženi kao roditelji nisu u potpunosti podobni za vršenje roditeljskog prava prema maloletnoj ćerki, pa ih treba delimično lišiti roditeljskog prava u pogledu čuvanja, podizanja, vaspitanja, obrazovanja, zastupanja, upravljanja i raspolaganja imovinom deteta, kao i prava da odlučuju o pitanjima koja bitno utiču na život ćerke, uz zadržavanje prava na održavanje ličnih kontakata sa detetom u uslovima koje predloži nadležni centar za socijalni rad.
Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je u nižestepenim presudama primenjeno materijalno pravo, član 82. stav 1. u vezi člana 68. stav 2. Porodičnog zakona (dalje: Zakon), kada je tužena delimično lišena roditeljskog prava prema maloletnoj ćerki u pogledu čuvanja, podizanja, vaspitanja, obrazovanja, zastupanja, upravljanja i raspolaganja njenom imovinom, kao i prava da odlučuje o pitanjima koja bitno utiču na njen život.
Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilan je zaključak nižestepenih sudova da se radi o roditelju koji nesavesno vrši prava i dužnosti iz sadržine roditeljskog prava, na šta ukazuje i to da je tužena, kao i otac deteta, ranijom pravnosnažnom presudom delimično lišena roditeljskog prava u odnosu na maloletnog sina, a njena dva deteta iz prvog braka su poverena ocu na vršenje roditeljskog prava. S obzirom na navedeno, kao i na tužiljinu dijagnozu akutne psihoze sa paranoidnim idejama i depresivnim sindromom, pravilan je zaključak nižestepenih sudova da delimično lišenje roditeljskog prava tužene predstavlja najbolji interes maloletnog deteta, u skladu sa članom 6. Zakona, uz zadržavanje prava na održavanje ličnog kontakta tužene sa detetom u prostorijama nadležnog Centra za socijalni rad, u skladu sa članom 61. st. 1, 2. i 3. Zakona.“
Presuda Vrhovnog kasacionog suda Rev. 1188/2013 od 31.10.2013. godine
